อ่านหนังสือวันละหน้า ณ.ศรีสะเกษ
ความเชื่อ
ทิ้งบ้านเพชรบำเพ็ญมาเข้าพรรษาที่อุทยานธรรมดงยาง ไม่เคยคลุกคลีกับคนภาคอีสานมาก่อนตลอดชีวิตที่ผ่านมา ได้มาเห็นความเป็นอยู่ของชาวบ้าน
สัมผัสได้ว่าทุกคนมีที่พึ่งเดียวกัน
ชาวบ้านมีวัดเป็นที่พึ่ง มีพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่ง
คนในวัยทำงานคนแก่คนเฒ่าคนสาวคนหนุ่มถือตะกร้าเข้าวัดเป็นร้อยเป็นพันคนถึงสองสามพันคน
คณะสงฆ์มีกิจกรรมลงอุโบสถ มีถวายมหาสังฆทาน
ครั้งละ20-40-60-100วัด โดยเจ้าคณะภาค10เจ้าคณะจังหวัด เจ้าคณะอำเภอ เจ้าคณะตำบลทำงานร่วมกัน กำนันผู้ใหญ่บ้าน
นายอำเภอร่วมมือทำกิจกรรมเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
ทำให้คณะติดตามของแม่ชีมีโอกาสได้ตั้งโรงทานถวายภัตตาหารแก่พระสงฆ์หมู่ใหญ่ตลอดพรรษา ด้วยความเมตตาของพระอาจารย์จรัน อนังคโน
ท่านเห็นว่าคณะแม่ชีมีศรัทธาในคุณของพระรัตนตรัยจึงแนะนำให้ถวายภัตตาหารแก่พระสงฆ์ในเขตตำบลคลีกลิ้ง และอีกหลายจังหวัดในเขตติดต่อศรีสะเกษ ร้อยเอ็ด ยโสธร อุบลราชธานี
นครพนม สกลนคร มุกดาหาร
และออกโรงทานในงานบุญอัศจรรย์ต่างๆตลอดเวลาที่ได้อาศัยพักพิงอยู่ในอุทยานธรรมดงยาง
ได้ทำบุญทำทานกับญาติโยมที่มาร่วมถวายมหาสังฆทานเป็นจำนวนร้อยๆหมู่บ้าน หากฟังเขาเล่าคงไม่เชื่อ ว่าจะมีคนมาทำบุญมาฟังเทศน์กันมากมายขนาดนี้
แม่ครัวต้องตื่นตีหนึ่งตีสองเพื่อทำอาหารถวายพระและออกโรงทานจำนวนมาก
การบริหารจัดการจึงเกิดขึ้นพร้อมความรับผิดชอบของแต่ละคนในคณะสามสิบห้าชีวิตเริ่มทำงานร่วมกัน
การทำงานโดยไม่มีค่าตอบแทนจะเป็นอย่างไรโปรดติดตามอ่านวันพรุ่งนี้นะคะ
ดร.แม่ชีทศพร วชิระบำเพ็ญ
