ปัตจัตตัง ธรรมทาน-: หน้าที่ 6 :-

ปัตจัตตัง ธรรมทาน

-: หน้าที่ 6 :- 

..อคติ..

อยู่ร่วมกับคนอื่น..ด้วยอคติ
ใจคับแน่น..ด้วยความไม่พอใจ
..และพอใจ
..หาความสงบในใจไม่ได้..

เคยสงสัย..ในพฤติกรรมของผู้อื่น 
ที่วิปลาส..บ้าในความถูกต้อง
..รู้..เห็น..ได้ยิน..
ในสิ่งที่ผู้อื่นกระทำ..ว่าเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง..เฝ้ามองด้วยใจที่ชิงชังว่า..เขาจะเสวยผลกรรมเช่นไร..มัวแต่ไปคิดแทนเขา..มองเห็นแต่ความผิดผู้อื่น..
..คนอื่นชั่วหมด..กูดี..กูถูกคนเดียว..

..โรงครัว..

แต่ละคน..เพิ่งเริ่มได้รับโอกาสครั้งแรก..หมายมั่น..ปั้นใจ..โกยบุญ..ทาน..อย่างเต็มกำลัง 

..เมื่อหน้าที่เริ่มขึ้น.
สนามรบในครัว..ก็เริ่มต้นเช่นเดียวกัน
โรงครัว..อบอวนไปด้วย..อคติ..ไม่ต้องถามหาความร่มเย็นในใจ

เป้าหมาย..ที่จะทำเพื่อสร้างบุญจางลง
ตั้งกลุ่ม..กั้นกำแพง..มีด..หม้อ..กะละมัง..แบ่งเขต..อัตตาพร้อม

คนไหนมีคนพิเศษ..ก็ระดมปรุงอาหาร
จานพิเศษ..เพื่อคนที่ตนเองพอใจ

..ตัดสินใจพูดคุย..
“พรุ่งนี้หนูทำอาหารทีละจาน..ถวายพระทุกองค์นะคะ”

แม่ครัวใหม่ตอบว่า 
“หนูทำไม่ทันหรอกค่ะ..พระเป็นร้อยๆ”

“งั้นแม่จะทำเอง หรือให้คนอื่นมาทำแทน”

เธอร้องไห้ฟูมฟายว่า “ทำดี..ไม่ได้ดี”

..เตือนสติเธอว่า..
“ไม่ได้พูดว่าดี..หรือไม่ดี”
“แต่ทำแบบนี้ไม่ได้..หากคนอื่นมีคนพิเศษ ลุกขึ้นมาทำแบบนี้บ้างจะทำอย่างไร”

เธอคร่ำครวญว่า จับผิดเธอ
ถามเธอว่า..”คิดเป็นมั้ย ว่าครัวเป็นของส่วนรวม ไม่ใช่ส่วนตัว ทำแบบนี้ไม่เป็นกลาง มีปัญหาทะเลาะเธอรับไหวหรือเปล่า?”

..เธอเอาเหตุผล..มาอ้างสารพัด..

..เดินไปที่ตู้เย็น..
ก้มหยิบถุงหมู..กุ้ง ไก่..ถุงเล็ก..ถุงน้อย

..โยนออกจากตู้..ทำหน้าตาขึงขัง 
ถามว่า 
“นี่ของใคร?? ใครซื้อมา??”
“นี่ของใคร นี่ของใคร??”

..ความโกรธ..ทำให้เธอตัวสั่น..ร้องไห้โฮ 
พูดซำ้ๆว่า..”ทำดี..ไม่ได้ดี”

“แบบนี้..ไม่ใช่วิถีของการทำดี..นะลูกรัก”
“ทำแบบนี้เรียกว่า..ลำเอียง”
“ชอบก็ให้ ..ไม่ชอบก็ไม่ให้
“หนูฟังแม่ดีๆนะ..อยู่ร่วมกันหมู่ใหญ่ อย่าทำแบบนี้”

..เสียงเริ่มดังขึ้น..

..ตัดบทบอก..
“ไม่ต้องขึ้นมาทำอะไรในครัวอีก”

นี่หรือการให้..ให้สติเขา..เราต้องไม่โกรธสิ!!!

..เอาความพอใจ..ไม่พอใจ..ออกจากใจอย่างไรเล่า..
..ในเมื่อเราก็มีอคติกับเขาตั้งแต่แรก..

หลายคนยืนฟัง..ไม่ทันรู้เรื่องรู้ราว

วิ่งไปบอกพวกว่า “ทะเลาะกันแล้วๆ”

ความโกรธ..ทำร้ายคนรอบข้างที่ไม่เข้าใจ..ก่อเวร..ก่อกรรมไปอีก..ชีวิตหนอชีวิต

..ให้อภัย..หรือ..ให้โอกาส..ไม่ได้ผล..
..เพราะคนบางคนแก้ไขไม่ได้..

..ความเชื่อใจ..ใช้ได้กับคนบางคนไม่ใช่ทุกคน..

ให้อภัย..หรือ..ให้โอกาส..ไม่ได้ผล..
..เพราะคนบางคนแก้ไขไม่ได้..ปล่อยไป..

..ความไม่พอใจ..ทำให้ไม่ทนและไม่แท้

..ไม่มีใครได้ตลอด..
..ไม่มีใครเสียตลอด..
..การปฏิบัติธรรม..ไม่ใช่แค่หลับตาแล้วบรรลุธรรม..ต้องตั้งสติ..เพียรฆ่าอารมณ์..ที่เป็นอกุศลตลอดเวลา..

..ทำใจให้เป็นกุศล..โดยไม่หวังสิ่งตอบแทน..
..เป็นเรื่องที่สอบตกทุกวัน..
..เพราะ..หวังว่าเขาจะทำแบบที่เราพอใจ..
..ขณะที่คิดว่าให้..เราคิดจะเอาหรือเปล่า..

..ทำสมาธิ..หลับตาดูใจ..ที่ดิ้นรน
..อคติ..ไม่มีคำตอบให้ใจ..
..เราเป็นใคร..ไปพิพากษาว่า..ถูก..หรือ..ผิด..
..ความสงสัยของเรา..ตัดสินคนอื่นไม่ได้..
..เขาทำอะไรไว้..เขาย่อมได้รับ..ในสิ่งที่ทำ..
..ไม่ว่าเรื่องนั้นจะดี..หรือชั่ว..

ฝึก..ความสม่ำเสมอ..ที่จะคิด.พูด ทำเรื่องดี
ฝึก..สร้างโอกาสให้มีในตน..ด้วยการให้อภัยผู้คนรอบข้าง 
พร้อมทั้ง..ให้อภัยตนเอง
ฝึก..จิตให้รู้สึกตัว..ทั่วพร้อม..ยากจริงๆ

เราทำดีมั่ง.ไม่ดีมั่ง
ชีวิตก็ดีมั่ง..ไม่ดีมั่ง..เช่นนี้เอง

>>อคติ..คือ..เส้นทางไม่ควรดำเนิน<<

กิเลสในใจ..เกิดง่ายดับยาก
เปรียบเหมือนยาเสพติด
เลิกนานแค่ไหนก็..คิดถึง

สาธุ..ปัตจัตตัง..ธรรมทาน

..ดร.แม่ชีทศพร วชิระบำเพ็ญ..