—หลง—
อ่านหนังสือวันละหน้า หน้าที่ 32
ความป่วยไข้เข้ามาเยี่ยม..พระป่วยเป็นไข้..บางรูปต้องให้น้ำเกลือ..แม่ชีใหญ่อาสา..บอกทุกคนว่าจบพยาบาลมา..พระไว้ใจให้ฉีดยาทุกองค์ที่ป่วย..
..หลวงพี่ป่วยหนักต้องให้น้ำเกลือ..
ออกไปซื้อยาฉีดเพนนิซิลิน..เข็มฉีดยา..แอลกอฮอล์..สำลี..ยาแก้ปวด..ลดไข้..ผ้าพันแผล..พลาสเตอร์ซื้อมาเยอะมาก..
..ทำการให้น้ำเกลือ..ฉีดยาทำแผล..ทำทุกวัน..พระเริ่มหายทำงานได้..แต่คนป่วยที่เป็นแผลหายยากมาก..แผลบานออกไปเรื่อยๆ..พระบางรูปมีแผลที่คอ..ล้างแผลแต่ละครั้ง..ต้องอดทนกับกลิ่นของเนื้อแผล..
..บางวันเลือดออกไม่หยุด..วิ่งออกจากห้องเจอหลวงพ่อ..ท่านบอกให้ไปเด็ดใบพุทรามาตำใส่แผล..ใส่ผงชูรสด้วยเลือดจะได้แข็งตัว
แม่ชีใหญ่ซะอย่าง..ใบพุทราใส่เครื่องปั่นเลยค่ะ..ตำไม่ทันเอามาใส่ผ้าผูกคอพระ..เลือดหยุดทันที..เลือดออกมากจนพระมีอาการกระตุก..เกร็ง..สององค์กับพระอีกรูปจับหน้าอกพระแล้วแผ่เมตตา..
นั่งไปนานจนพระที่ป่วยเอามือมาจับบอกว่า “ดีขึ้นแล้ว”..รักษาพระรูปนี้จากแผลเท่าฝ่ามือที่คอ..จนเหลือแผลแค่พลาสเตอร์แผ่นเดียว
ท่านออกมาสวดมนต์ทำวัตรได้..บิณบาตรได้
..วันหนึ่งท่านเดินมาบอกว่า..แม่ใหญ่ผมจะย้ายวัด..ที่นี่ไม่สงบ..แม่ชีร้องอ้าวว…ปล่อยให้ท่านไปโดยไม่ขัดขวางอะไร..
..รู้สึกใจเราคิดไม่ดีเลย..เก็บความนึกคิด แล้วเดินไปให้น้ำเกลือพระที่กุฎิ..ฉีดยา
มีกำลังใจมาก..ที่หลวงพี่องค์นี้ก็กำลังจะหายบอกหลวงพี่ว่า..ใกล้หายแล้วอีกไม่กี่วันก็เดินได้แล้ว..
พระที่กุฎิเรือหงษ์เดินมาหา..
“แม่ใหญ่ผมไม่สบายอยากไปหาหมอ”
“อ๋อไปหาหมอหรือคะ มีตังค์มั้ยหลวงพี่”
“ไม่มีตังเลย”
“งั้นแม่ชีถวายนะคะ”
..แม่ชีถวายเงินไป 400 บาท ท่านว่าจะไปเจาะเลือด..
หลวงพี่ร้องไห้ไปบอกสาลี่..”หมอบอกว่าหลวงพี่เป็นเอดส์”
ท่านเดินมาหาแม่ชีว่า..
“รักษาไม่หายหมอ..บอกว่าเป็นระยะสุดท้าย”
แม่ชีว่า..”หลวงพี่ไม่เป็นเอดส์หรอกนะ..แผลก็ไม่มี..ผิวพรรณหน้าตามันต้องแสดงออกมาคนเป็นโรคนี้ดูไม่ยาก”
“หลวงพี่นั่งกรรมฐานนะคะ..ไม่ต้องกลัว..หลวงพี่จะฉีดยามั้ยอ่ะ”
“อ้าว..แม่ใหญ่เพิ่งบอกไม่เป็นอะไร..แล้วจะฉีดยาทำไม”
หลวงพี่ร้องไห้บอกจะไปนั่งกรรมฐาน..หลวงพี่อยู่ไม่นานก็เสียชีวิต
ทำศพกันเอง..สวดเสร็จ..สามคืนเผาเรียบร้อย..อั้มไปแจ้งมีพระตาย..
เทศบาลบอกต้องมีหลักฐาน..
อั้มถามเอาอะไรมั่ง..คนตายมีแต่บัตรประชาชน..
เจ้าหน้าที่น่าจะอารมณ์ไม่ค่อยดี..บอกว่า..”เอากระดูกมาก็ได้”
..อั้มมาหาผ้าขาวใส่กระดูก..
แม่ถามอั้มว่า “ทำอะไร”
อั้มว่า “เอากระดูกไปเป็นหลักฐานที่เทศบาลครับ”
..อั้มเก็บกระดูกที่เผาเมื่อวานห่อไป..
เทศบาล..เจ้าหน้าที่ถามอั้มว่าอะไร..
อั้มว่า “กระดูกคนตายครับ”
..เจ้าหน้าที่กระโดดพร้อมกันทั้งสำนักงาน..กระจายย
–คนซื่อชื่อนายอั้ม..กับหลักฐานกระดูกห่อใหญ่555–
เรื่องน่าจะจบ..แต่จบไม่ได้..อยู่ๆความคิดก็ผุดเข้ามา..จะติดเอดส์..มั้ยนี่..ทำแผลตั้งหลายคน..นิ้วมือก็เป็นเชื้อรา..ทำกับข้าวล้างถ้วยล้างจาน..นิ้วเจ็บทุกนิ้วเลย..เริ่มปรุงแต่งนึกว่า..โหแม่ชีใหญ่เป็นเอดส์
จะไปตรวจเลือดดีมั้ย??!
ถ้าตรวจแล้วเป็นจะทำไง??!
..จิตตกหมกไหม้..
หน้าหลวงพี่คนที่ตายลอยเข้ามาที่ใจ..หลวงพี่ไม่เป็นเอดส์หรอก..หน้าตาผิวพรรณมันต้องแสดงออก..โรคนี้ดูไม่ยาก..
..หวังดี..ก็เป็นกรรม..เป็นทุกข์เพราะกรรมที่พูดออกไป..เฮ้อ!!เวรกรรมเร็วแท้..
เริ่มวันใหม่..ล้อเล่นกับพระที่มาล้างบาตรว่า “หลวงพี่..เมื่อไหร่จะสึกเนี้ยปล่อยให้ฉันเลี้ยงลูกคนเดียว..หลวงพี่บอกก่อนเมื่อไหร่จะสึก”
–พระท่านยิ้ม..รู้ว่าแม่ชีล้อเล่น–
..เสียงหลวงตาจันดังขึ้น..
ประกาศ..ประกาศ..วันให้พระสงฆ์สามเณร..แม่ชีทุกรูป..เดินทางไปสวดมนต์ถวายในหลวงรัชกาล 9 เวลา15.00 น. เดินทางพร้อมกันไปวัดห้วยมงคล
แม่ชีใหญ่เดินพาแม่ชีที่มาด้วยนั่งรวมกันที่ข้างศาลา..พระสงฆ์นั่งอีกด้านหนึ่ง
คนเมาเดินเซถลามาหาแม่ชีใหญ่..ยืนเอียงพูดว่า..”แม่ชีเมื่อไหร่จะสึกเสียทีปล่อยให้ผมเลี้ยงลูกคนเดียว..บอกมาเมื่อไหร่จะสึก”..
..แสนจะอับอาย..แสนจะโกรธ..แต่ก็ตั้งสตินึกถึงคำพูดนี้..คุณพระช่วย..เพิ่งพูดตอนสิบโมงนี่เอง..
คนเมาพูดซ้ำคำเดิม..คนเริ่มทยอยมาฟัง..ท่าทางมันจะไม่หยุดพูด..ลุกขึ้นไปบอกว่า
“อย่าพูดแบบนี้มันบาปกรรม..แม่ชีเสียหาย”
พูดกับคนเมาแล้ว..รู้สึกละอายเกรงกลัวต่อบาปยิ่งกว่า..กรรมทำงานเร็วมาก..
..สวดมนต์วันนั้น..เอาเสียงกลบใจที่แห้งผาก..กลับวัดลงจากรถเข้าศาลา..
หลวงพ่อนั่งอยู่กลางศาลา..ท่านว่า..
“เป็นไงมั่งวันนี้ได้ข่าวว่าผัวมาบอกให้สึก”
ท่านอยู่ที่วัดไม่มีใครกลับมาก่อน..ไม่มีใครบอกแต่ท่านรู้..
แม่ชีได้แต่นิ่งเราต้องระวังคำพูดเราไว้ดีๆโดนติดๆเลย..
พระองค์ที่คอเป็นแผลกลับมาวัด..แผลที่ออกจากวัดไปแค่พลาสเตอร์แผ่เดียว..
แผลใหญ่มาก..ลามไปครึ่งคอ..ท่านว่าเราขอโทษ..ช่วยล้างแผลให้พระด้วยนะ..ไปอยู่ที่อื่นไม่มีคนล้างแผลให้..ท่านก้มหน้า
แม่ชีต้มน้ำจนเดือดเอาเกลือใส่..สวดมนต์ให้น้ำเกลือ..เตรียมไปล้างแผล..การล้างแผลนี้อย่ามามีเวรมีกรรมกับฉันเลยนะ..พระท่านขอให้ทำ..
ล้างตรงไหนเลือดก็พุ่ง..สำลีเอาไม่อยู่วิ่งไปเอาผงชูรสโรยไปที่แผล..เลือดเริ่มหยุด..เอาผ้าก๊อซปิดแผลที่ใหญ่ขนาดหกคูณหก..
ใจนึกว่า..วันนั้นเราคิดอะไร..ที่ท่านขอไปอยู่ที่อื่น..อ๋อจำได้แล้วคิดว่า..แผลหายแล้ว..
ที่นี่ไม่สงบ..คิดแค่นั้น..
“ฉันขออโหสิกรรมนะหลวงพี่..ฉันคิดไม่ดีกับหลวงพี่ไว้”
..ท่านไม่พูดอะไร..ท่านร้องไห้..
คราวนี้มีคนป่วยเป็นยายอีกคนเป็นมะเร็งที่นม..ทำแผลวันหนึ่งประมาณ 6 คน..ให้น้ำเกลือ 1 คน ฉีดยาก็แล้วแต่ใครจะป่วย แต่ฉีดแน่ๆคือคนที่ล้างแผลให้..ต้องฉีดทุกคน..ทุกวัน..
ทำจนทุกคนคิดว่าแม่ชีใหญ่เป็นพยาบาลจริงๆ
แล้วก็ค่อยๆจากไปทีละคน..คนเก่าไปคนใหม่มา..ทำไมเขาไม่ไปโรงพยาบาล..บางคนโรงพยาบาลบอกรักษาไม่หายให้กลับบ้าน
บางคนหมอบอกต้องใช้เตียง..เดินได้ก็ไม่ต้องใช้เตียง..หลวงพ่อเห็นเวทนาจึงให้เอาเตียงอย่างดีมาวาง..ให้คนป่วยนอนท่านว่า “ศาลาที่เราสร้างทำโรงพยาบาลแล้วกัน”
วันหนึ่งหลวงพ่อถูกประตูรถกระแทกที่นิ้ว
นิ้วบวมห้อเลือด..ท่านว่า”ปวดดีวะ”
..ท่านเอานิ้วให้ดู..มีเลือดอยู่ในเล็บ..บอกท่านว่า “ฉันเอาเลือดที่นิ้วออกให้นะหลวงพ่อ”
..ท่านไม่ว่าอะไร..ทำแผลเรียบร้อยท่านถามว่า “มึงจบจุฬาตอนไหนวะชีใหญ่”
“หลวงพ่อฉันจบจุฬามณีมาจ้ะ..ไม่ใช่จุฬาลงกรณ์”
..ท่านว่า..”อีห่า!! ฉีดยาทำแผลไปทั่วจบจุฬามณี”..ท่านหัวเราะ..
–แม่ชีคิดในใจ–
“ฉันจำสัตวแพทย์มาจ้ะ..หลวงพ่อ..วันไหนนายแพทย์ไม่อยู่..ฉันก็เอาน้ำฉีดแทนยาให้หมาก่อน..ฉันอ่านฉลากยาไม่ออก..บอกเจ้าของหมาว่า..ต้องฉีดติดต่อกันนะจ๊ะ..
ฉันชอบมากเรื่องทำแผล..ฝีหนอง..เย็บแผลก็ได้จ้ะหลวงพ่อ..พรแสวงล้วนๆ
กรรมที่ทำแผลฉีดยา..ทุกวันนี้ต้องฉีดอินซูลินตัวเองทุกวัน..วันไหนไม่ฉีด..เนื้อใต้นมเปื่อยเน่าเหมือนแผลที่ทำไว้ทุกอย่าง
..ถ้ามีใบประกอบวิชาชีพก็ทำหน้าที่ได้..แต่ความหวังดีบวกกับความโอ้อวดมันเป็นกรรมจากความหลง..หลงว่าเป็นพยาบาล
..แม่ชีทศพร วชิระบำเพ็ญ.