อ่านหนังสือวันละหน้า หน้าที่ 39—กตัญญูกตเวที—

—กตัญญูกตเวที—

อ่านหนังสือวันละหน้า หน้าที่ 39

..เข้าใจว่าได้เลี้ยงดูพ่อแม่อย่างดี..คือความกตัญญู..ทุกคนที่ดูแลพ่อแม่..จะคิดเสมอว่า

เราดูแลพ่อแม่อย่างดี..ทำไมอะไรๆดูแย่ลง..นัดหมายอะไรก็คลาดเคลื่อน..ค้าขายอะไร..ก็เท่าทุน..

การได้ดูแลผู้มีพระคุณ..เป็นบุญเป็นกุศลมหาศาลทุกวัน

ด้วยความตั้งใจอย่างแน่วแน่..แต่เจือด้วยอารมณ์

“แม่กินข้าว..แม่กินข้าว”
“พ่อ!!จะเดินไปไหนเนี่ยมากินข้าว”
“ซื้อของดีๆมาให้ก็ไม่กิน”
“อย่ารีบ!!..เดี๋ยวล้ม”
“เก็บของพวกนี้ไว้ทำไม..รกบ้าน”
“บอกกี่ครั้งแล้ว..บอกไม่ต้องรอ”
“ทำไมยังไม่นอนอีก”
“นอนข้างล่างนี่แหละใกล้ห้องน้ำ”
“ขึ้นรถได้แล้ว!! แม่รออะไรอีก”
“จะเก็บทำไม..เก็บจนเน่า”
“บอกกี่ครั้งว่าอย่าเดินออกมา”
“แม่เป็นเบาหวานนะ อย่ากินแบบนี้”
“พ่อจะสูบบุหรี่ทำไม..บ้านเหม็น”
“อยากสูบไปสูบนอกบ้าน”
“เงินให้ไว้ใช้ส่วนตัว..ให้ไอ้เวรสองตัวอีกแล้ว”
“เมื่อไหร่จะเลิกเล่นไพ่ เล่นหวย”
“ซื้อเสื้อผ้าดีๆก็ไม่ใส่”
“ชอบใส่เสื้อผ้าขี้ริ้วนี่จริงๆ”
“ข้าวจะบูดแล้ว!!ทำไมไม่ทิ้ง”
“กินเหล้าอีกแล้ว..พ่อรู้มั้ยหมอบอกว่าอะไร”
“แม่อย่ากินทุเรียน”
“ทำไมไม่ไปหาหมอ”
“หนูใช้หนี้ให้หมดแล้ว..อย่าทำหนี้อีกนะ”
“รำคาญจริงๆถามอยู่ได้”
“ซื้อมาแพงนะเนี่ย..กินเลย”
“น้ำเต้าหู้..เย็นหมดแล้ว จะกินเมื่อไหร่”
“รองเท้าดีๆซื้อให้ก็ไม่ใส่”
“แม่มาขอเงินอีกแล้ว..ลำพังให้แม่หนูไม่เสียดาย..แต่แม่เอาไปให้น้องให้พี่หนูก็ไม่ไหวนะแม่”

..ประโยคเหล่านี้..คือ..อารมณ์เบื่อหน่าย..ไม่ใช่อารมณ์กตัญญู..

..อารมณ์กตัญญูทำยากมาก..
..พอเราจะทำ..ใจเมตตาไม่พอ..
..จึงมีประโยคเหล่านี้ขึ้นมา..

..อีกมุมมองหนึ่ง..
..ในความเป็นพ่อแม่ไม่เคยเบื่อลูกเลย..ป้อนข้าวก็รอป้อนลูกอย่างใจเย็น..
..นานๆกินสักคำพ่อแม่ก็อดทนรอ..

..ลูกเดินเตาะแตะ..ก็คอยประคองไม่ให้ล้ม..จะดุอย่างไร..ก็ดึงตัวมากอดหอมด้วยความรักและห่วงใย..

..ลูกจะเล่นอะไรเลอะเทอะทั้งบ้าน..พ่อแม่ก็เก็บกวาดล้างด้วยใจปรานี..

..ลูกยังไม่หลับจะอุ้มไว้กับอกจนหลับ..พ่อแม่ถึงจะได้หลับ..

..ลูกโตขึ้นไปส่งที่โรงเรียนทุกวัน..จะเดินช้าจะแวะเล่นไม่เป็นไรพร้อมเมื่อไหร่ค่อยขึ้นรถ..

..วันนี้มีกับข้าว..เป็นปลาก็แกะจนไม่เหลือก้างวางไว้ให้ไม่เคยบ่น..กินหก..กินหล่นพ่อแม่ก็เก็บ..ไม่เคยว่า

ลูกกลับจากโรงเรียนสะบัดรองเท้าไปคนละทาง..พ่อแม่เก็บมาวางเป็นคู่

..จะอ้วกจะอึไม่เคยปล่อยไว้..ล้างเช็ดสะอาด..โรยแป้งอีกครั้งลูบเบาๆ..ไม่เคยดุเลยสักครั้ง

..ลูกโตติดเหล้าติดยาบุหรี่..กินที่บ้านเรานี่แหละ..ไปกินไกลบ้านพ่อแม่เป็นห่วง..มึนเมาขับรถอันตราย..กินที่บ้านเราเมาก็นอน..

..จะขอเงินกี่ครั้ง..จะต้องจ่ายค่าเรียน เสื้อผ้ากระโปรงกางเกงพ่อแม่ให้ได้เหมือนเดิม..
..จะล้วงเงิน..จะถอดเสื้อผ้าทิ้ง นอนแล้วไม่เก็บพ่อแม่เก็บให้ทุกอย่าง..

..เวลาที่ลูกพลาดพลั้งถึงโรงถึงศาลพ่อแม่หอบหน้ากู้ยืม..หาเงินประกัน..

..ให้อภัยเสมอ..ไม่ห้ามไม่หวง..กินเยอะๆจะได้โตเร็วๆ

>>แม่สอนเสมอพี่น้องต้องรักกัน..เป็นพี่น้องกันยังไม่รักกันจะให้ใครมารัก<<

..เวลาพ่อแม่ป่วยไข้ไม่สบาย..ลางานไม่ได้..

..พ่อแม่รอไม่ไหว..ต้องตายเดียวดายเพราะเงื่อนไขเวลา..

..ลองเอามาชั่งดู..
..พ่อแม่กับเราใครให้มากกว่ากัน..

..อ่านหนังสือหน้านี้..แล้วอยากร้องไห้..
ร้องออกมาดังๆ..

—เริ่มต้นใหม่ได้เสมอ–

..ไม่ต้องให้..เท่าพ่อแม่ให้..
..แค่อย่าว่า..ให้ช้ำใจก็พอ..

..ตอนพ่อแม่มีชีวิต..ท่านจะทำอะไรก็ห้าม..ตอนตายแล้ว..ให้ไปที่ชอบ..ให้ไปที่ชอบ.

..กตัญญูกตเวทิตา..
..หมายถึง..ความรู้บุญคุณท่าน..แล้วทำตอบ..ให้ปรากฏนี่เป็นธรรมประคองโลกให้เป็นอยู่ได้..และอยู่ได้ด้วยความสงบสุข

..ใกล้เกลือกินด่าง..
..หมายถึง การมองข้ามหรือไม่รู้คุณค่าของดีที่อยู่ใกล้ตัว กลับไปสนใจไขว่คว้าในสิ่งที่ด้อยกว่าทั้งๆที่อยู่ไกลตัว..

..แม่ชีทศพร วชิระบำเพ็ญ..