วันอาทิตย์ที่ 9 พฤษภาคม 2564
: ทำบุญถวายสังฆทานภัตตาหารแก่พระสงฆ์
ณ อุทยานธรรมดงยาง
ณ วัดดงก้าวกัลยาราม ตำบลคลีกลิ้ง
อำเภอศิลาลาด จังหวัดศรีสะเกษ
วัดหนองบัวดง วัดหนองพอก
วัดหนองจอก วัดหลักด่าน
วัดดงเค็ง วัดบ้านตู้ อำเภอหนองบัวดง
จังหวัดศรีสะเกษ
: ทำบุญถวายสังฆทานภัตตาหาร
แก่พระสงฆ์สามเณรวัดสวนป่ากตัญญุตาราม อำเภอพนมไพร จังหวัดร้อยเอ็ด
: ทำบุญถวายสังฆทานภัตตาหารแก่
พระสงฆ์หมู่ใหญ่ในทิศทั้งสี่ ท่องจำพระปาฏิโมกข์ ณ วัดนาแก อำเภอคำเขื่อนแก้ว จังหวัดยโสธร
: รวมถวายภัตตาหารแก่พระสงฆ์ 300 รูป/คน
น้อมถวายเป็นพุทธบูชาแด่คุณพระศรีรัตนตรัยด้วยปฏิบัติบูชาทั้งหลายเหล่านี้
..ขออาราธนาคุณพระศรีรัตนตรัย..จงส่งผล ดลบันดาล ให้ทุกท่าน เป็นผู้สมความปรารถนา เจริญด้วยพรชัยมงคล เจริญด้วยอายุ วรรณะ สุขะ พละ ปฏิพาน
ธนสารสมบัติทุกประการเทอญ..
————————————
..วันนี้ทำ..
: ส้มตำ To Go 1,100กล่อง
: ขนมจีนน้ำยา 1,200 ชุด
: ข้าวเหนียวหมูทอดแจ่วบอง
จำนวน 1,000 ชุด
:ข้าวคลุกกระปิ370 กล่อง
:แกงอ่อมไก่ 120ถุง
: ส่งมอบเป็นกำลังใจให้เจ้าหน้าที่แพทย์พยาบาล โรงพยาบาลจังหวัดศรีสะเกษ
จังหวัดศรีสะเกษ
: มอบให้เจ้าหน้าที่จุดตรวจอำเภอศิลาลาด จังหวัดศรีสะเกษ
: มอบให้ชาวบ้านหนองบัวดงเนื่องจาก
ล็อกดาวน์ทั้งตำบล
————————————
อย่าลืมเหลือ “ลูกพลับ” ไว้บนต้นบ้าง
สามีภรรยาคู่หนึ่ง
ตกลงรับจ้างเถ้าแก่
ดูแลบ่อปลาในทะเล
เงินเดือนทั้งคู่รวมห้าพันหยวน
ข้าวปลาอาหารรับผิดชอบเอง
บ่อปลาที่นี่ใหญ่พอประมาณ
ทั้งคู่เริ่มพายเรือออกไป
ให้อาหารปลาในตอนเช้ารอบหนึ่ง
ใช้เวลาหลายชั่วโมง
กว่าจะเสร็จหน้าที่
และในตอนเย็นอีกรอบ
งานไม่ได้หนักหนาอะไรเกินไป
ก็ทำงานไปด้วยความสบายใจ
เถ้าแก่ก็ไม่ได้แวะมาบ่อยนัก
นอกจากวันจ่ายเงินเดือน
แล้ว แกก็จะแวะเอา
อาหารปลามาส่งให้เป็นระยะ
มาตรวจดูการเจริญเติบโตของปลา
ทุก ๆ ครั้งก็จะนำเสบียงอาหาร
ติดไม้ติดมือ
มาฝากลูกน้องคู่นี้บ้าง
ผ่านไปสองปี
ได้เวลาขายปลา
รายได้จากการขายปลารอบนี้
รวมแล้วเป็นเงินร่วมสี่แสนหยวน
เถ้าแก่ดีใจมาก
เลยมอบเงินหนึ่งหมื่นหยวน
ให้เป็นรางวัลพิเศษ
แล้วยังอนุญาตให้ทั้งคู่
เดินทางกลับบ้านไปเยี่ยมญาติ
แกยังใจดี
แถมค่ารถไปกลับให้ด้วย
เรื่องทั้งหมดนี้รู้ไปถึงภรรยาเถ้าแก่
แกโวยวายโมโห
ต่อว่าสามีเป็นการใหญ่
“เงินเดือนก็ตกลงกันเรียบร้อย
ทุก ๆ ครั้งไปหา
ก้อยังมีเสบียงอาหารไปฝาก
แถมยังมีโบนัสพิเศษ
เป็นเงินก้อนใหญ่
รับผิดชอบค่ารถอีกต่างหาก
จะเพี้ยนมากไปแล้วมั้ง
กลัวเงินทอง
ใช้กันไม่รู้จักหมดหรือไง”
เถ้าแก่ได้แต่ยิ้มอย่างอารมณ์ดี
ก่อนที่จะเล่าเรื่องราวต่อไปนี้
ให้ภรรยาฟังอย่างใจเย็น
ในหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง
ก่อนฤดูหนาวจะมาถึง
ชาวสวนก็จะเก็บเกี่ยว
ลูกพลับทุกลูกจากสวน
จนไม่มีอะไรเหลือคาต้น
มีอยู่ปีหนึ่ง หิมะตกหนักมากเป็นพิเศษ
ฝูงนกกางเขนเป็นร้อยตัว
หาอาหารกินไม่ได้
สุดท้ายพากันหนาวตายพร้อมกันหมด
ฤดูใบไม้ผลิในปีถัดมา
ต้นพลับผลิใบออกดอก
และออกผลตามฤดูกาล
ในเวลาเดียวกัน
ก็มีขบวนตัวหนอนไม่ทราบชนิด
บุกจู่โจมสวนผลไม้
แบบไม่ให้ตั้งหลัก
ลูกพลับที่เพิ่งออกผล
ขนาดเท่าหัวนิ้วแม่โป้ง
ถูกหนอนกินเรียบไม่เหลือซาก
แน่นอนที่สุด
ฤดูใบไม้ร่วงในปีนั้น
ไม่มีลูกพลับเหลือให้เก็บเกี่ยวเลย
ตอนนี้ชาวสวนทั้งหลาย
เริ่มคิดถึงฝูงนกกางเขน
ที่ตายไปแล้ว
ถ้าฝูงนกยังมีชีวิตอยู่
คงสามารถช่วยกำจัด
ขบวนตัวหนอน
ให้สิ้นซากได้แน่นอน
ในปีถัดมา
เมื่อถึงฤดูเก็บเกี่ยว
ผู้คนก็จะเหลือลูกพลับ
ให้เหลือติดคาต้นบ้าง
เผื่อไว้ให้เป็นเสบียง
แก่เหล่าฝูงนกในฤดูหนาว
ลูกพลับที่เหลืออยู่บนต้น
ดึงดูดมวลหมู่นกกางเขน
มาอยู่อาศัยในบริเวณนั้นมากขึ้น
และดูเหมือนเหล่าฝูงนก
ก็รู้จักสำนึกบุญคุณ
พอฤดูใบไม้ผลิมาถึง
พวกมันก็จะไม่บินไปไหน
แต่พวกมันจะช่วยกันจิกกิน
เหล่าตัวหนอนจากต้นไม้
ปรากฏว่าหลังจากนั้นเป็นต้นมา
ต้นพลับที่นี่ทุกต้น
จะเต็มไปด้วยลูกพลับลูกใหญ่
ให้เก็บเกี่ยวอย่างสมบูรณ์
พูนสุขทุก ๆ ปี
“ขอถามว่าการเหลือลูกพลับ
ให้นกกางเขนบ้าง
ตรรกะอันนี้เพี้ยนหรือเปล่า”
เถ้าแก่ทิ้งคำถาม
ให้ภรรยาในตอนท้าย
แท้จริงแล้ว
การปันผลกำไร
ให้ลูกน้องตามสมควร
ไม่ใช่เพียงเพื่อคนอื่น
แต่ก็มีผลประโยชน์ต่อตัวเจ้านายเอง
ทำให้ได้ใจจากลูกน้อง
พวกเขาจะทำงาน
ด้วยความสำนึกที่ดี
ต่อหน้าที่และต่อองค์กร
เวลาเก็บเกี่ยว
อย่าลืมเหลือ “ลูกพลับ”
ไว้บนต้นบ้าง
ผลพวงเหล่านี้
จะช่วยจรรโลงความหวัง
และชีวิตเราให้รุ่งโรจน์ยิ่ง ๆ ขึ้น
คนใจแคบ
ไม่มีทางรวยเป็นระดับเศรษฐี
คนใจกว้าง
ก็มักจะไม่ตกอับยากจน
“เวลาเก็บเกี่ยว อย่าลืมเหลือลูกพลับไว้บนต้นบ้าง”
ผลพวงเหล่านี้ จะช่วยจรรโลงความหวังและชีวิตเราให้รุ่งโรจน์ต่อไปยิ่งๆขึ้น
คำสอนที่เป็นบทสรุปทิ้งท้ายจากนิทาน
เครดิต :”ขจรศักดิ์”
—————————-
เมตตาธรรมค้ำจุนโลก
ดร.แม่ชีทศพร วชิระบำเพ็ญ