อ่านหนังสือวันละหน้า หน้าที่ 14 —พลัดพราก—

—พลัดพราก—

อ่านหนังสือวันละหน้า หน้าที่ 14

อยู่วัดเขาอิติสุคโตอย่างมีความสุข
ฝึกฝนสมาธิทุกวัน..ก่อสร้างทุกวัน
ไม่มีวันหยุด..หลวงพ่อคอยกำกับ
ไม่ได้นั่งนิ่งดิ่งลึก..แต่ต้องนั่งดูกายดูใจ

ท่านว่าบุญใครทำ..ใครได้..มึงไม่ต้องรอ ให้กูชม..ถ้ากูชม..แล้วกูได้บุญของมึง..กูจะนั่งชื่นชม..มึงทั้งวัน..

ทำงานทุกวันไม่เคยอยากได้อะไร..แค่ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด..ญาติโยมที่มาพบหลวงพ่อจะเดินตามหาแม่ชีใหญ่..เอาเงินมาใส่มือ..แม่ใหญ่หนูถวายส่วนตัว..แล้วแต่แม่ใหญ่จะทำอะไร

วันหนึ่งให้กันหลายคน..เงินก็เริ่มเยอะ..
เอาไปซื้อของถวายสังฆทาน..วัดกำลังก่อสร้างซื้อของจำเป็น..ถังหิ้วปูน.เกียง
..ปุ้งกี๊..ค้อน..ถุงมือ..น้ำดื่มและทุกอย่างที่เป็นประโยชน์ในการก่อสร้าง..เพื่อไม่ต้องเบิกเงินวัด

บางวันมีโยมเอามาให้เป็นก้อนๆก็ปฎิเสธ..ไม่รับค่ะ..แม่ไม่รู้จะเอาเงินเก็บไว้ที่ไหน…
โยมว่า..แม่ใหญ่รับเถอะทำบุญให้หนูด้วยหนูอยากทำบุญกับแม่ใหญ่..

 

ได้เงินมาบอกแม่ชีเอารถสิบล้อออกไปซื้อปูนกัน..ซื้อปูนเต็มรถสิบล้อ..สร้างวัดทันที

วันต่อมา..ก็มีคนมาให้อีกเงินส่วนตัว..
มันเยอะมาก..ไม่อยากได้..ก็ยิ่งมา
ซื้อปูนอีกเอารถออก..ได้อีกเต็มคันรถ
ดูแล้ว..แม่ชีใหญ่รวยคนเดียว

คนมาทำบุญผ่านแม่ชี..คุยสนทนาธรรมถวายเงินทำบุญหลายคนในวันที่หลวงพ่อไม่ลงศาลา..แม่ชีก็คุยให้รักษาศีล..ทำทาน..เขาเอาเงินใส่ซองมา..เย็นก็รวบรวมให้คนทำบัญชี…ถวายวัดหมดทุกซอง
..โลกจะใหญ่โตขนาดไหน..ก็ไม่เท่าความกว้างของใจ..ที่ไม่ต้องการสิ่งตอบแทน..

—-วันพิพากษา—

หลวงพ่อให้พระประกาศให้แม่ชีทุกองค์ขึ้นประชุมบนอาคาร

เรื่องแม่ชีใหญ่ไม่ทำตามคำสั่ง..เรื่องลูกบุญธรรม..ประพฤติตัวไม่เหมาะสม..
ไม่สมควรเป็นแม่ชีใหญ่..ต่อไปนี้หลวงพ่อจะดูแลแม่ชีทุกองค์เอง..ให้แม่ชีทุกองค์รับทราบรับรู้ ..

เราถามท่านว่า..ให้ฉันย้ายออกจากกุฎิมั้ย
ท่านว่าไม่ต้องย้าย..ให้อยู่ที่เดิม
ท่านว่า..ทุกคนทราบตามนี้ปิดการประชุม

เมื่อทุกคนออกไปแล้วจึงเข้าไปกราบท่าน
บอกท่านว่า..ฉันยังมีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังไม่บอกหลวงพ่อ..ท่านว่า..มึงดีทุกอย่างชีใหญ่..มึงเสียเรื่องนี้เรื่องเดียว..พอมีเรื่องมันก็ต้องสอบสวน..

เดินออกจากอาคาร..ไปกุฎิพระลูกชาย..พระถามว่า..แม่ไหวมั้ย..ตอบพระลูกชายว่า..
แม่ไม่เป็นไร..พระลูกชายปูที่นอนให้ชวนให้นอนด้วยกัน..เช้าพระลูกชายไปบิณฑบาตร
เอาข้าวมาให้แม่..พระว่าแม่ฉันข้าวนะ

–ผ่านไปสามวัน–

มีเรื่องที่ฟังแล้ว..เสียใจยิ่งกว่าถูกพิพากษา..ประหารชีวิต
เรื่องนี้คล้ายวันที่เตี่ยถูกทำร้าย..
คิดแล้วไปตายเอาดาบหน้า..เราเปลี่ยนความคิดคนอื่นไม่ได้..อยู่ให้เขาล่วงเกิน..เวรกรรมกับเขา..เราไปดีกว่า

ขึ้นไปลาพระลูกชาย..ถ้าพระอยู่ได้..พระอยู่ช่วยหลวงพ่อไปก่อน..แม่จะมาลา..บอกพระว่า..แม่ไปก่อนเรื่องอะไร..แม่เล่าไม่ได้..
พระลูกชายว่า..พระเชื่อใจแม่..เชื่อการตัดสินใจของแม่..พระจะทำให้ดีที่สุด

บอกพระ..แม่จะนั่งสมาธิ..พระลูกชายปูอาสนะให้นั่ง..
หลับตาเห็นมือพระสังขจาย
สององค์เอามือประสานกัน..จับแม่ชีนั่ง
บนมือท่านพาเราไปในสมาธิ
ไปหยุดที่เชียงราย..วัดหมื่นพุทธเมตตา..

น่าจะเป็นเรื่องดี..หมื่นเมตตา..
หลวงพ่อส่งสัญญานมาเกือบปี
สิ้นศักดิ์..สูญศรี..ดีแล้วลูก..
ท่านคงอยากให้เราไปให้ถึงสุดขอบโลก

ท่านส่งเสริมสนับสนุนเรื่องจิต
เรื่องสมาธิเรื่องความรับผิดชอบแบบ
เต็มกำลังเป็นก็เป็น..ตายก็ต้องตาย

จะชนะคนอื่นไปทำไมในเมื่อยังไม่ชนะใจตัวเอง

–เขียนจดหมายถึงหลวงพ่อ–

กราบหลวงพ่อที่เคารพอย่างสูง

ฉันรักเคารพหลวงพ่อมาก..แต่มีเรื่องที่ทำให้ฉันต้องไป..วันข้างหน้าถ้าเป็นอย่างที่ฉันตั้งใจ..ฉันจะกลับมาสร้างศาลาที่ค้างไว้ให้ถึงหลังคา..หลวงพ่อรักษาสุขภาพด้วยนะ..ฉันอยู่ไม่ไกล..

..กราบหลวงพ่อปรีชาที่เคารพอย่างสูง..
..แม่ชีใหญ่..
————————————–
–ไปลาเตี่ยที่บ้านน้องชาย–

เตี่ยฉันมีเรื่องที่วัดเขา..แต่ไม่ใช่เรื่องเสียหาย..ฉันไม่เคยโกงเงินวัด..ฉันไม่เคยทำเรื่องเสียหายให้วัด..เตี่ยไม่ต้องอายใคร..ที่ฉันอดทนจนถึงทุกวันนี้..ฉันอยากทดแทนคุณเตี่ยกับแม่..ฉันบวชพระไม่ได้..

..ฉันทำถึงวันนี้..ฉันจะเป็นพระให้เตี่ยกับแม่..

..เตี่ยน้ำตาไหลมากมาย…ฟังแม่ชีพูด..

..ฉันจะไปปฎิบัติธรรมที่เชียงราย..หรือไม่ก็ไปพม่า…

เตี่ยว่า..”กลับบ้านเราก็ได้ลูกบ้านเราก็มี..ไกลเหลือเกิน..”

–แม่ชีร้องไห้–
“..เตี่ยให้ฉันไปเถอะนะ..ฉันตั้งใจไว้แล้ว
ได้ที่อยู่แน่นอน..ฉันจะส่งข่าว”

–เตี่ยเดินมากอด–
..”ตั้งใจไว้แล้วก็ไป มีตังหรือเปล่า”..
..”ไม่มีจ้ะ”..

เตี่ยร้องไห้เอาตังใส่มือพูดทั้งน้ำตา
..”เตี่ยทำบุญด้วย”..
..ก้มไปกราบ..หันหลังออกประตูบ้าน
..เสียงเตี่ยร้องไห้โฮ..

หันไปหาน้องชายฝากเตี่ยฝากหลานด้วยน้องชายบอกไปเถอะผมดูเตี่ยกับหลานให้

สงสารเตี่ยจับใจ
ถ้าดับสงสารได้คงไม่สะเทือนใจแบบนี้
————————————–
วันที่ 9 มกราคม พ.ศ.2545
เดินทางจากวัดเขาอิติสุคโตไปเชียงราย

เข้าวัดป่าขอเข้ากรรมฐาน 4 เดือน
อยู่กุฎิหลังน้อยกลางป่า.จุดเทียนอยู่..

ไม่กี่วันลูกสาวติดต่อมาว่า
“แม่..ลี่กำลังไปหาแม่กับอ่ำนะ”
“มากันยังไงลี่”
“ขี่มอไซค์มา..แต่ตอนนี้น้ำมันหมดแม่”
“อ้าวแล้วนอนกันตรงไหน”
“นอนเกาะกลางถนนจ้ะแม่”
น้ำตามาทั้งแม่น้ำ
“อยู่แถวไหนสาลี่”เสียงร้องไห้ดังตามมา
“ไม่รู้จ้ะแม่..ลี่ไม่รู้ว่าที่ไหน”
ความรู้สึกมันตื้นตันน้ำตาไหลตลอดเวลา

ตั้งสติ..นั่งสมาธิเจริญกรรมฐาน..
แผ่เมตตาให้ลูกปลอดภัยให้พบคนมีเมตตา

–เวลาผ่านไป–
สมบัติจากนครนายกโทรหาแม่อยู่ที่ไหน
ผมจะไปกับช่างน้อย..ไปติดไฟให้แม่..
ไม่นานไฟฟ้ากลางป่าสว่างไสว
แบตตารี่สองลูกพร้อมหม้อแปลงไฟ

รอลูกอีกวัน..ถึงได้พบกัน
..คุยกันว่ามาอยู่กับแม่นะ..ลี่เอาหนูดีกับน้องพิม..มาเรียนหนังสือ อยู่เป็นเพื่อนแม่..

ลี่กลับไปรับลูก..มาเรียนหนังสือ
———————————-
———————————-

เจ้าของหนังสือกอล์ฟไทม์ซื้อที่ดินให้..
ที่ดินพร้อมบ้านหนึ่งหลัง

พี่รุจมาเยี่ยมคุยกันเรื่องทำสถานปฎิบัติธรรม..รวบรวมคณะการบินไทยและผู้ไม่ประสงค์ออกนามร่วมสร้างที่ปฎิบัติธรรม
ป้าเปรม..คอยเติมเงินใส่โทรศัพท์..ค่าใช้สอย

ลุงต้อย..ป้าจิ๋ม..พี่มด..พี่ตุ๋ย.เอาหมาที่เลี้ยงไว้มาส่ง..เอาข้าวของมาฝากแม่

ลุงพลกับป้าตุ๊ตามมาช่วยกันถางหญ้า ..ตัดต้นไม้..
ยามที่เราไม่มีใคร..แค่เห็นรถเลี้ยวเข้ามาน้ำตาไหล..

ต้องจดจำบุญคุณ..จนตายไม่เคยลืม
——————————————————————–

–ปัญหาเริ่มก่อตัวขึ้นช้าๆ–
เห็นหลานร้องไห้ไม่ไปโรงเรียน..ถามลี่ว่า
“หนูดีเป็นอะไร”
..ลี่ปาดน้ำตา..บอกว่า
“หนูดีฟังครูไม่รู้เรื่อง..เพื่อนก็พูดไม่รู้เรื่อง..ครูสอนหนังสือ..อู้คำเมือง”