ปัจจัตตังธรรมทาน หน้าที่20
……………………………….
…อวิชชา 2….
ความโกรธ ความโลภ ความหลง ชื่อว่ากิเลส
มีผลของกรรมที่ต้องรับผิดชอบ
ผู้ที่ถูกกระทำเกิดมาเพื่อเป็นเจ้ากรรมนายเวรเป็นลูก เป็นญาติ
เป็นแม่ เป็นพ่อ เป็นผัวเป็นเมีย มีอำนาจเบล็ดเสร็จที่คอยทวงคืน
ทวงคืนทุกอารมณ์ หากมีสติที่เป็นธรรมไม่โต้ตอบ การชดใช้ก็จบไม่ยาก
ผู้เป็นเจ้ากรรมนายเวรจะแสดงธรรม
เป็นตัวตนของเราทุกท่าทาง
ทุกข์ที่เกิดขึ้นด้วยความไม่รู้ทำให้ผูกเวร
ซ้ำๆไม่สามารถหลุดออกจากเจ้ากรรมนายเวรได้ดังภาษิตว่า
“เวรย่อมระงับด้วยการไม่จองเวร”
ต้องฝึกให้มีสติเพราะชีวิตถูกรายล้อมด้วยบาปที่ทำไว้ทั้งของเก่าและของใหม่
การสร้างกุศลให้ถึงพร้อมด้วยกายวาจาใจ
จึงจำเป็นอย่างยิ่งในชีวิตประจำวัน
สาธุ.ปัจจัตตังธรรมทาน
แม่ชีทศพร วชิรบำเพ็ญ